Aleksandar DINIĆ

1. septembar 2021.

Igranje AC Valhalle u ovom trenutku deluje kao podvrgavanje Ludovikovom metodu iz Paklene Pomorandže: u početku prizori iz igre izazivaju plezir i zaintrigiranost, zatim prelaze u ravnodušnost, iz nje u blagu nelagodu i na kraju u neizdrživo i (gotovo) fizičko odbacivanje. The Siege of Paris je drugi veći (u isto vreme i svedeniji) DLC koji u Valhalu ubacuje novu dozu (repetitivnog) sadržaja, uz Discovery Tour kao jedini preostali deo ovog monumentalnog paketa, pre nego što igra dostigne svoj finalni oblik.

Vesti o nezadrživom napredovanju neprijateljskih trupa na kopnenom delu starog kontinenta za junačinu Ejvora znače samo jedno: preventivno putovanje u Zapadnu Franačku, sučeljavanje sa dementno-nepredvidivim kraljem Karlom „Debelim” Trećim i konsekventno sklapanje krhkog saveza sa nordijskim zemljacima tokom famozne Opsade Pariza, stvarnog istorijskog događaja u kom je malo nedostajalo da slavna prestonica bude pretvorena u neobnovljivo zgarište. Kao što se dâ očekivati, glavna kampanja sastavljena je od stvarnih i izmaštanih istorijskih događaja, uz susrete sa stvarnim, preuveličanim i/ili izmišljenim istorijskim ličnostima.

Sam DLC paket je upadljivo manjih gabarita u poređenju sa svojim prethodnikom (ili osnovnom igrom) i skrojen je u standardnom maniru, sa manjim prepravkama i izmenama. Ovo podrazumeva franačku oblast sačinjenu od svega četiri teritorije (uključujući i sam grad), sa uočljivo manjim brojem posejanih aktivnosti, sporednih mini-misija i zlatnih nodova koji označavaju nove kamare zlata, naoružanja, opreme i inog plena, koji će i dalje imati neznatnu upotrebnu vrednost. Ubacivanje nekakvog dijaboličnog kulta čijim biste pitomcima i višim ešalonima zarivali bodež međ’ rebra sada je, na svu sreću, izostalo, uz utisak da se mapa sada nekako lakše i brže čisti i kompletira, ukoliko vam taj fetiš i dalje ne da mira.

The Siege of Paris donosi (formalno) dve novine, ali, suštinski, samo prekraja stvari koje su već viđene ranije. Prva se tiče niza plaćeničkih poslova (koje možete u potpunosti ignorisati) za nekakav franački biro (označen simbolom insekta), koji variraju po svojoj težini i u kojima vam pomoć mogu pružati manje ekipe strelaca ili standardnih boraca, uz mogućnost njihovog unapređivanja. Druga se tiče svojevrsnog Hitmanovskog upliva u dizajn pojedinih misija, odnosno, pronalaženja pojedinih likova i/ili njihovog upokojavanja. Ovo podrazumeva (opciono) lociranje pojedinih tragova i mogućnost da izvršenju zadatka priđete na nekoliko različitih načina, od puke konfrontacije, preko pristupa koji forsira prikradanje, angažovanje trećih lica, infiltraciju, eksploatisanje slabosti u protivničkim redovima, do nekih skriptovanijih momenata kojima ćete verovatno težiti kako biste razbili standardnu monotoniju poznatu od ranije. Naravno, sve ovo je daleko od nepreglednog niza sofisticiranih metoda koje koriti pomenuti ćelavko sa istetoviranim temenom, ali i pored krutosti i generičnosti u svom dizajnu, donosi dašak svežine.

Audio-vizuelna komponenta, nažalost, ne donosi, praktično, ništa novo, niti interesantno. Nepregledna polja, livade i brdoliki predeli, zapušteni zamkovi, rimske ruševine i ponavljajuća arhitektura u gradovima i zaseocima izgledaju i deluju zatupljujuće isto i nezdravo počinju da izlaze na telesne otvore. S obzirom na to da pod pojasom sigurno imate minimum 100 sati aktivnog igranja dotadašnjeg sadržaja Valhale, ono što vas očekuje ovde podseća na invertovanu situaciju sa likom Sajfera iz prvog „Matriksa”: umesto svih tih brda, planina, šumaraka, gradova, sela, pećina i ostalog, vaš mozak će, zapravo, registrovati jedne te iste ponavljajuće linije programskog kôda, koji jedne te iste assetse razbacuje unaokolo na jedan te isti način. Zbog toga je kristalno jasno šta vas i ovaj put ovde očekuje, što sa sobom povlači i nižu finalnu ocenu.