Trodelni serijal arkadnih avantura zasnovanih na filmu „Blair Witch Project” nastavlja se dvema novim igrama. Pritisnuti stalnim nedostatkom prostora, prinuđeni smo da oba nastavka ukratko opišemo na ovoj stranici, ne ulazeći dublje u njihovu suštinu.

(The Legend of) Coffin Rock je središnji deo trilogije koji nam dolazi iz firme „Human Head Studios”. Radnja igre smeštena je u 1886. godinu, nekoliko meseci nakon završetka američkog građanskog rata. U posednutim šumama u blizini Burkitsvila devojčica Robin Viver (pojavljuje se kao starica u prvom delu trilogije) pronalazi ranjenog vojnika koji pati od potpunog gubitka pamćenja. Njena baka Bes prihvata da se pobrine za čoveka i daje mu ime Lazarus (Lazar – biblijski lik koji se vratio iz mrtvih). Međutim, narednog dana Robin nestaje u šumi i Lazarus, na bakinu molbu, kreće u potragu za njom. U isto vreme, građani Burkitsvila organizuju petočlanu spasilačku ekipu sa istim ciljem. Nažalost, svi njeni članovi umreće na brutalan način pod nerazjašnjenim okolnostima na lokaciji „Coffin Rock”. Oni koji su gledali film znaju da je upravo taj događaj bio povod da troje tinejdžera, uprkos upozorenjima meštana, zađu u šumu u pokušaju da snime dokumentarac. Njihova kasnija sudbina dobro je poznata.

Za razliku od avanturistički orijentisanog Rustina Parra, pogotovo na „hard puzzles” težinskom nivou, Coffin Rock je igra koja akcenat stavlja na arkadne elemente. Velika koncentracija montera, koji se ne mogu u potpunosti potamaniti, i neprekidna tenzija zbog neuobičajno brze smene kadrova (lokacija) u kojima glavom junaku život visi o koncu, čini igru u arkadnom pogledu dosta zahtevnijom od istraživački nastrojenog prvog dela. Njena ključna specifičnost, kojom se ona ne izdvaja samo od druga dva nastavka Blair Witch trilogije, već generalno od većine kompjuterskih igara, krije se u strukturi radnje koja ima skokoviti vremenski karakter. Naime, Coffin Rock je osmišljen kao serija kratkih flešbekova kroz koje igrač prati sudbinu Lazarusa, ali i njegovog „alter ega”, poručnika Roberta Meknikola. Krajnje neuobičajen narativni postupak, pogotovo za arkadne avanture ovakvog tipa, u kome se neprestano smenjuju sadašnjost i prošlost, ne daje igraču vremena da se opusti – sve se događa brzo, a paralelizam dve priče koje su tesno povezane neprestano tera čoveka da prelazi iz jednog segmenta igre u drugi i da tako dobije odgovore na nerazjašnjena pitanja. Coffin Rock je verovatno baš zato najkraće poglavlje serijala; iskusnijem igraču biće dovoljno svega nekoliko sati da otkrije šta se zapravo dogodilo na pomenutoj lokaciji.

Finale trilogije, koje su potpisali „Ritual Entertainment”, vraća nas još skoro stotinu godina u prošlost, tačnije u drugu polovinu osamnaestog veka, kada se na mestu Burkitsvila nalazilo malo selo po imenu Bler. Džonatan Praj, sveštenik i profesionalni lovac na veštice (njegov duh se takođe kratko pojavljuje u Rustinu Parru), dolazi u Bler u pokušaju da istraži slučaj izvesne Eli Kedvard, koju su meštani sela prognali u šumu zbog bavljenja crnom magijom. Eli je preživela zimu, a zatim krenula da se sveti svojim dojučerašnjim komšijama za sve ono što su joj učinili, i to tako što je počela da kidnapuje njihovu decu. Praj će, međutim, naći dokaze da se iza ove priče krije daleko ozbiljnija natprirodna pojava i da je blerska veštica samo pion u šahovskoj pratiji koju igraju mnogo opasniji igrači.

Karakter trećeg nastavka serijala može se oceniti kao zlatna sredina između prethodna dva. Više avanturističkih zagonetki, blaga nelinearnost i akcija koja u prvi plan stavlja magije, osnovne su odlike Bajke o Eli Kedvard. Očigledno je da je igra delimično inspirisana filmom „Isterivači đavola”, pošto indijanske legende i demonologija čine njenu suštinu. I pored velikog vremenskog jaza između prvog i trećeg dela, radnja ima logični kontinuitet i seže do samih korena legende o blerskoj veštici. Zanimljivo je da se Eli Kedvard, bez obzira što njeno ime figuriše u naslovu igre, nijednog trenutka ne pojavljuje kao aktivan lik, iako njena kuća u određenom momentu postaje poprište borbe između Džonatana Praja i demona s kojim je Eli napravila pakt. U grafičkom pogledu ovo je ubedljivo najlepša igra u seriji: prelepi zimski ambijent u kome neprestano veje sneg i sjajno dočarane magije pravi su praznik za oči.

Zbirni utisci o trilogiji Blair Witch poprilično su kontradiktorni. Sve tri igre imaju odlične priče bazirane na indijanskoj mitologiji, koje su povezane i međusobno se prepliću, poseduju napetu atmosferu koja ih svrstava u vrh horor ostvarenja klase Alone in the Dark, u velikoj meri razlikuju se po stilu igranja, imaju impresivne tehničke karakteristike (i analogne hardverske zahteve) za koje je zaslužan Nocturneov „engine” i predstavljaju detaljnu razradu i objašnjenje misterije koja je gledaoce istoimenog filma većinom ostavila „u rebusu”. Sa druge strane, potreba za višestrukim krstarenjem kroz šumu, koje je na početku zanimljivo, ali vrlo brzo postaje dosadno zbog neprestanog ponavljanja istih lokacija, preveliki broj neprijatelja koji se stalno obnavljaju, problemi sa položajem kamere i nišanjanjem, samo su neke od karakteristika koje se mnogim igračima neće dopasti, pogotovo onima koji su očekivali više avanturističkih zagonetki, posebno u drugom i trećem nastavku. Ipak, mišljenja samo da Blair Witch trilogiju vredi odigrati, ako ni zbog čega drugog, ono zbog njene jezive atmosfere. U nekoj mračnoj sobi, uz moćan kompjuter i solidan „surround” zvučni sistem, niko neće ostati ravnodušan.

Slobodan MACEDONIĆ