Sedamnaest godina nakon praska Wolfensteina 3D, koji je kreirao univerzum pucačina u prvom licu, i devet godina nakon njegove druge iteracije kroz Return to Castle Wolfenstein, vreme je za treću epizodu antinaci avantura B.J. Blaskowica, akcionog heroja koji je ispisao najslavnije stranice borbe protiv okultne grane Hitlerove ratne mašinerije. Iako odustvo prefiksa i sufiksa u naslovu sugeriše na reboot franšize nalik na filmski restart „Star Treka” iz ove godine, novi Wolfenstein ne reprizira stare podvige kroz novi engine. B.J. Blaskowicz ne vraća se u zamak Wolfenstein, već nastavlja tamo gde je stao 2001. godine, kada je uništio program stvaranja nacističkih supervojnika. Stari fazoni i stari neprijatelji i dalje su tu, ali je avantura koja dosledno sledi okultno-parapsihološki obrazac potpuno nova.

Arheološki ostaci civilizacije Tula, koje specijalna služba SS-a proučava i koristi u cilju kreacije superoružja koje bi preokrenulo tok rata u korist Nemačke, pronađeni su na području fiktivnog nemačkog grada Izenštata, što Blaskowicza privlači kao komad emetalera rasnog pacova. Forma novog Wolfensteina nešto je drugačija u odnosu na prethodne igre (pa i na dominantni standard u FPS igrama): Izenštat je koncipiran kao nelinearno, mikrosandbox okruženje/čvorište, u kome imate izvesnu slobodu biranja misija koje preuzimate kontaktiranjem pripadnika dve antinaci frakcije u gradu.

Kreisau Circle (nemački la resistance) i Golden Dawn (ruski ilegalci sa akademskim interesom za okultno) nude vam seriju misija koje odmotavaju priču, od kojih su neke obavezne, a neke sasvim opcione. Ovo nipošto ne znači da igra liči na GTA ili Prototype: sloboda koju imate je minimalna, ograničavajući se (pored izbora misija, kojih ima srazmerno malo) pre svega na slobodu kretanja uskim gradskim uličicama i traganje za vrećama novca. Novac koristite za nadogradnju oružja na crnoj berzi i obaveštajnim podacima u formi logova koji donose literarne vinjetice koje produbljuju priču. Lokacije većine misija fizički su odvojene od Izenštata; ne predstavljaju deo osnovne celine, već se pojedinačno učitavaju kada preuzmete zadatak.

Pucačka akcija Wolfensteina predstavlja kombinaciju modernog enginea i arhaičnih šuterskih uzusa koji svedoče o autorskom trudu da akcija u igri ima snažan retro šmek. Blaskowiczeva akciona mehanika pošteđena je svih „novotarija” koje odmiču dalje od kretanja i pucanja uz mouselook (ne postoji ni „izvijanje” iz zaklona), uz izuzetak upotrebe Tula medaljona koji mu daje okultni borbeni edge u odnosu na vojnike Vermahta, SS-a i paranormalne naci abominacije.

Medaljon ima tri moda, koje otključavate napredovanjem kroz misije: bullet time usporavanje akcije, pojačavanje snage vatrenog oružja i energetski štit dopunjeni su osnovnim sight modom koji je zajednički za sve njih, a možete ga aktivirati zasebno ili automatski sa svakom sposobnošću. Ulaskom u Veil dimenziju omogućeno vam je, pored veće brzine kretanja, da vidite tajne prolaze koji predstavljaju dominantnu terensku zagonetku igre. Upotreba ovih specijalki troši energiju medaljona, a ona se može dopuniti na specijalnim lokacijama kojih ima tušta i tma na svakom nivou (van Veila ih vidite kao talasanje vazduha koje podseća na anomalije u S.T.A.L.K.E.R.-u).

Veil sposobnosti i vatreno oružje možete nadograđivati na crnoj berzi, trećoj frakciji koja ima ispostave na nekoliko lokacija u Izenštatu. Svako nadogradnja košta izvesnu sumu novca, koji u manjoj meri zarađujete prelaženjem misija, a u većoj pronalaskom vrećica koje su raštrkane po misijama i Izenštat hubu. Pored pulp-WWII priče, karikiranih Nemaca koji se deru „Halt, Ameriken” i padaju kao statisti u „Povratku otpisanih”, te oružja iz koga je zaista zabavno pucati, potraga za novcem predstavljaće bitan motivacioni faktor za igranjem glavnog i opcionog sadržaja. Izazivanje RPG „drajva” u igraču koji je očekivao običnu pucačinu jedan je od najboljih momenata u Wolfensteinu, bivajući elementom zbog kog ćete gotovo zaboraviti da igrate jednu sasvim standardnu, gotovo ispodprosečnu pucačinu.