Prva računarska simulacija prave vodene stihije

Svake godine Holivud nas plaši nekim filmom katastrofe. Ove godine je to „Posejdon” Volfganga Petersena, rimejk istoimenog dela iz 1972. godine. Ovog puta, luksuzni prekookeanski brod susreće se sa cunamijem nasred pučine, a Džoš Lukas, Kurt Rasel, Ričard Drajfus i grupa manje poznatih glumaca pokušava da izvuče živu glavu sa olupine.

Ovakav spektakl se po prirodi stvari znatno oslanja na pomoć kompjuterske grafike u dočaravanju sudara „Posejdona” sa vodenom stihijom. Producenti filma obratili su se Lukasovom ILM-u za pomoć. Uz pomoć odeljenja za kompjutersku grafiku Univerziteta Stenford, tim od 100 ljudi je cele godine stvarao softver za dinamiku fluida. Nova tehnologija simulira reagovanje vode na predmete i zahtevala je razvoj novog hardvera koji bi mogao da je pokrene. Postojeće mašine jednostavno nisu bile dovoljno brze.

To nije samo renderovanje talasa kako bi dostigao visinu od 45 metara, već potpuna interakcija udara talasa u brod. Voda juri preko palube, uništava delove konstrukcije i okreće brod naopako. Prvi put je moguća tako realistična simulacija delova vodene mase koji udaraju u predmete, prevrću ih i sudaraju se sa povratnim talasom na prirodno fluidan način.

Već sam uvodni kadar, što će gledaoci videti krajem jula kada „Posejdon” stigne u domaće bioskope, ostavlja svakoga bez daha. Film počinje pod vodom, zatim se kamera podiže i otkriva brod, kruži oko njega i spušta se duž boka, prateći figuru koja trči duž palube. Kamera mu se približava i rotira oko njega za 180°, a onda nastavlja stepenicama pa se povuče da prikaže svu veličinu i lepotu broda, gornje palube, ljude koji se zabavljaju pored bazena, penje se do dimnjaka i preko njih prikazuje zalazak sunca. Kadar traje dva i po minuta, a jedini realan element u njemu je džoger – Džoš Lukas koji je sniman ispred zelenog ekrana. A to je samo prvi u nizu od preko 600 kadrova sa specijalnim efektima.

Nenad VASOVIĆ