Da nije pedigrea ekipe iz Grina, Wanted bi bio samo još jedan generički heavy-konzolaški naslov nastao iz želje da se mazne brza i laka lova na račun filma koji odavno više nije aktuelan. Inspirisana je kako originalnim (i ne preterano zapaženim) stripom Marka Milara i J. G. Džonsa tako i prošlogodišnjim akcionim hit filmom istog naziva koji je labavo povezan sa dešavanjima iz stripskog izvornika (sa namrštenom i polugolom Anđelinom Džoli i ispucavanjem metaka sa krivolinijskom putanjom kao glavnim atrakcijama). Ova igračka verzija Wanteda ubrzo je privukla dovoljnu količinu pažnje nasviranim tizerima i trejlerima, koji su obećavali prvoklasnu, nerafinisanu i atraktivnu akciju, sa kvalitetno upregnutim featuresima viđenim u stripu/filmu.

Storija o sekti atentatora pod nazivom Bratstvo, koju čine individue obdarene superiornim refleksima i koja svoju listu žrtava dobija iz starog razboja, nastavlja se nekih pet sati nakon završne scene filma. Vesli Gibson, šmokljan-luzer s početka filma, nastavlja svoju transformaciju u beskompromisnu mašinu za ubijanje, dajući se u poteru za francuskim ogrankom Bratstva. On pokušava da otrije tajne o prošlosti svoje porodice i protumači kakvo značenje ima noćna mora u kojoj njegova majka biva ubijena sa našim još nerođenim junakom u stomaku. Samu kampanju proživljavaćete naizmenično iz Veslijeve i iz perspektive njegovog oca Krosa u flešbek misijama. Negde posle prve trećine igre dobićete i prepoznatljivu Veslijevu uniformu iz stripa (nema je u filmskoj adaptaciji), a zatim i nekoliko očevih ubitačnih automata i ostatak krvavo-osvetničke odiseje može da počne.

Robusna pucačka mehanika Wanteda bazira se na kombinaciji intenzivnog zauzimanja dostupnih zaklona (Gears of War style, uz mogućnost usmeravanja prema zaklonu koji je u tom trenutku najpogodniji) i seriji manjih, maestralno implementiranih akcija, koje efektno podižu adrenalin i ceo tok kampanje održavaju svežim. Tu spadaju slow-mo filmske sekvence u prvom licu tokom kojih u kratkom vremenskom roku morate da zbrišete sve neprijatelja sa ekrana (kao i projektile upućene u vašem pravcu), zatim predefinisana blic roštiljanja stacionarnim mitraljezom, odnosno skidanje protivnika snajperskom puškom, brutalna neutralisanja bliskih protivnika jednostavnim pritiskom na taster kada se na ekranu pojavi ikonica noža, izletanje iz zaklona sa aktiviranjem usporenja vremena radi brze, makspejnolike likvidacije većeg broja protivnika, kao i mogućnost suppresovanja protivnika koji koriste balistički štit iz zaklona radi njihovog zaobilaženja i eliminacije sa neke druge pozicije.

Na kraju, kao šlag na torti, nalazi se mogućnost famoznog ispucavanja metka sa zakrivljenom putanjom u cilju eliminacije (ili ošamućivanja jačih) protivnika iza zaklona. (Prilikom iniciranja samog postupka, a pre povlačenja oroza, neophodno je pokretanjem miša odrediti parabolu kretanja zrna tako da ona bude bele boje, što garantuje pogodak.) Terminiranjem svega što mrda ne ekranu popunjavate skalu prikazanu čaurama u gornjem desnom uglu ekrana, što vam omogućava pomenute manevre sa usporavanjem vremena i ispaljivanjem metaka „ukrivo”, dok energiju lika obnavljate standardnim kuliranjem u zaklonu dok ponovo ne dođete do daha.

Kombinacija svih ovih elemenata omogućava furiozno atraktivnu i kontinualno glatku akciju, koja uz interesantan dizajn pojedinih nivoa (favorit je scena u putničkom avionu, sa hordama neprijatelja, leševima putnika po sedištima iza kojih ćete tražiti zaklon i opcionom mogućnošću spektakularnog odvaljivanja vrata na letelici u taktičke svrhe) u svakom trenutku deluje atraktivno i anulira osećaj da ćete se smoriti iza sledećeg ćoška. Nažalost, za ovo je vezana i najveća zamerka igri (pored Anđelininog odsustva, makar i kroz flešbekove, je li) koja se odnosi na njeno neveliko trajanje od svega nekoliko sati intenzivnijeg igranja. Ovome u prilog idu i fajtovi sa krhkim i tužnim bossovima kojima ćete obrisati pod brže nego što uspeju da vas ljudski izvređaju. Eventualni replay value ogleda se u otključavanju najtežeg Killer nivoa težine, kao i prikupljanju rotirajućih simbola na nivoima i otključavanju bonus materijala (različiti modeli likova, komentari autora, ilustracije iz stripa i artworka igre, posteri i otključani sinematici, uz sumnjivo odsustvo bilo kakvog filmskog materijala – pod čim podrazumevamo i slike/snimke Anđelinine mokre i istetovirane guz... ovaj leđa).

Grafički, igra je sjajno optimizovana. Međutim, osim nekoliko nivoa (pomenuti avion, suncem okupane ruševine na drugom nivou, sistem gondola i žičara nadomak grobnice Bratstva...), dominiraju sivi i sumorni predeli generičkih skladišta, kancelarija ili spletova napuštenih uličica i trgova koji po svom kvalitetu deluju kao nešto što bi i Playstation 2 bez mnogo muke mogao da potera. Izuzetak od ovog pravila jesu vanserijski dobro modelovani likovi (naročito junaci koje vodite), kao i sporadični ultrakvalitetni specijalni efekti (retko dobro odrađena dubinska i druga zamućenja, a naročito se, kao jedan od spektakularnijih prizora ove godine, izdvaja eliminacija protivnika „zakrivljenim” pucanjem kada kamera odluči da prati metak na putovanju do nesrećne žrtve.) Muzika je izvrsna i stvara kvalitetnu tenziju i ložačko-pržačko sevanje adrenalina kada pištolji i meci počnu svoj krvavi balet na ekranu, a dodatni bonus su i kvalitetni glasovi protagonista (uz učešće Terensa Stempa i Petera Krečmana, koji su ponovili svoje filmske role, dok je najzvučnije ime dežurni holivudski „sajko” Peter Stormare u ulozi glavnog negativca Besmrtnog).

Aleksandar DINIĆ