Ako ste imali prilike da probate neki od ranijih naslova sa potpisom francuskog studija AGEOD (Birth of America, American Civil War, Napoleon’s Campaign), znaćete šta možete da očekujete od Rise of Prussia. Ako niste, evo kraćeg sumiranja elemenata: kompleksna strateška igra koncipirana oko sistema simultanih poteza (pritiskom na End-Turn i vi i protivnik vučete svoj potez); izrazito ignorisanje početnika i casual strateških igrača (prekratki tutorijal, debeli i suvoparni PDF manual); gotovo bolesna istorijska verodostojnost svakog segmenta igre (od generala, preko tipova i imena jedinica, do oznaka i nomenklature na strateškoj mapi). Ako vam ovo zvuči kao šoljica čaja koju biste rado sasuli u grlo, by all means nastavite da čitate.

Uspon Pruske, tog epicentra nemačkog militarizma (svi Fon likovi koji su defilovali kroz ratove u istoriji su Prusi), vezan je za najplodniji period života i rada njenog najvećeg sina Fridriha Velikog, odnosno za čuveni Sedmogodišnji rat koji je Pruska u savezu sa Britanijom vodila protiv koalicije država predvođene Austrijom. Turbulentni period 1756–1763 doveo je do etabliranja statusa Pruske kao centralnoevropske „supersilice”, prvenstveno zbog vojnog umeća her Fridriha, kralja/generala koji se uz Napoleona smatra jednim od najsposobnijih taktičara u istoriji starog kontinenta.

Rise of Prussia nudi nekoliko kampanja segmentiranih po startnim godinama, kao i jednu grand kampanju od 100 poteza koja prati kompletan tok Segmogodišnjeg rata. Cilj svake kampanje jeste akumulacija VP-a (victory points) koje stičete osvajanjem gradova i teritorija. Strateško-logistički segment igre, koji kalkuliše i vodi računa o desetinama faktora, jeste srž kompleksnosti igre. Vremenski uslovi, godišnje doba, lojalnost stanovništva, teren i razvijenost provincije, kvantitet zaliha, vrsta i brojno stanje snaga kojima komandujete, nacionalni moral i nekoliko tuceta drugih varijabli jesu faktori koje ćete uzimati u obzir prilikom planiranja nastupanja i osvajanja. Odlično dizajnirana i veoma detaljna mapa od više od 1000 mini-provincija (reklo bi se da su u pitanju srezovi) predstavlja verovatno najkvalitetnije dočarani teren u jednoj strategiji ovog tipa (totalni antimejnstrim).

Jedina stvar koja nam se nimalo ne dopada jeste automatizovana, pasivna borba. Pri susretu armija nemate mogućnosti za bilo kakvu naknadnu strategiju (osim armijskih defaulta određenih pre bitke, tj. pre kraja poteza). Vaša kontrola, koja se završava u pripremi a prestaje u egzekuciji bitke, čini kompletan strateški doživljaj nekako polovičnim.

Miodrag KUZMANOVIĆ